Bodyscan
Terug in de bewoonde wereld vertel ik dit verhaal aan Ulrike Thiel, een dame die haar paarden inzet voor equitherapie. Zij gelooft het verhaal maar half. Een paar dagen later keer ik, samen met haar, terug naar de kudde. Het motregent, dus ik heb mijn paraplu meegenomen.
De kudde staat nu gewoon in het vrije veld. 'Welke was het?' wil Ulrike weten. Ik heb geen idee. 'Goed, ik vraag wel weer of er iemand met me wil spelen', zeg ik en voeg de daad bij het woord. Hetzelfde vrolijke drietal geeft weer gehoor aan de uitnodiging.
Eén van de twee hengsten besnuffelt Ulrike van onderen tot boven en weer terug. Waarschijnlijk heeft ze de geur van haar eigen paarden bij zich...
Ze ondergaat de bodyscan geduldig.
De tweede hengst staat alweer te grazen. De merrie daarentegen staat vlak voor mijn neus, met vragende ogen. O jee, ik heb geen takje bij de hand. Ik leg mijn paraplu neer en struin door het struikgewas, op zoek naar een takje. De merrie is me echter niet gevolgd, zo blijkt even later. Als ik terugkom staat ze met mijn paraplu in de mond uitdagend naar me te kijken. Ulrike's ogen zijn inmiddels zo groot als schoteltjes. 'Nou, die was het dus', lach ik. Het volgende ogenblik bevestigt de merrie dit door mijn paraplu te laten vallen, hem weer op te pakken en compleet aan stukken te scheuren met haar tanden en voorbenen.
Ulrike houdt haar hart vast, want het geraamte van een paraplu zit vol uitsteeksels die in paardenogen kunnen prikken, maar daarover in de stress schieten werkt contra-productief. Gewoon laten uitrazen en de kapotte plu mee naar huis nemen. Aldus geschiedt. Later zal Ulrike dit avontuur in haar boek Die Psyche des Pferdes verwerken, want ze heeft al veel met paarden meegemaakt, maar dit...