bijdrage Erik Eshuis, horsedidakt. www.eshuiserik.n - Paardenwaarden

Inleving, observatie en geduld is misschien wel de kern voor de weg naar een oplossingsstrategie. Targets halen is momenteel het schijnwoord voor succes behalen en vertroebelen het eigen correct gedrag. Zonder u lastig te vallen met mijn filosofie over het omgaan met kinderen en volwassenen beperk ik mij maar tot de omgang met het paard: Mensen die met paarden (maar ook met andere dieren) willen omgaan zullen zich een in de eerste plaats bescheidenheid moeten aanleren en met een flinke dosis zelfvertrouwen kom je vervolgens een heel eind.

Paarden laten ons niet alleen zien wat we moeten leren, ze laten ons ook zien wat we met die kennis moeten doen. Paarden kunnen weliswaar niet praten maar met hun lichaamstaal vertellen ze ons des te meer. Ooguitdrukking, orenspel en beweging van de staart geven al een mooie eerste indruk: Een rustige oogopslag en weinig wit in de ogen, een vrolijk orenspel en makkelijk bij zijn oren kunnen pakken en geen “protesterende” staart zijn een mooi vertrekpunt voor een waarschijnlijk makkelijke omgang met het dier en hebben vaak een makkelijk toegankelijke persoonlijkheid. Vergeet vooral bij de eerste kennismaking(-en) niet even zachtjes in de neus te blazen, tenslotte doen paarden dat onderling ook. Sla in de africhting vooral geen stap over en gebruik voor het geruststellen vooral je stem (verschil in toonhoogte kan een paard doen veranderen!). Wees consequent in je handelen en herhaal vooral veel met vooral belonen (en met belonen bedoel ik niet het voeren van suikerklontjes dat op den duur bijten in de hand werkt maar een aai over de halsvlakte en een adequaat stemgeluid doen veel waarbij nog steeds de wetenschap is dat beloning de prikkel tot vlijt is!). 

en keek mij vervolgens met gespitste oortjes aan met een gezicht van “baas doe er wat aan!” Een emmer (lauw) water bracht uitkomst en ons “gesprek” was daarna even ten einde. Paardenliefhebbers zullen veel van dit soort voorbeelden kunnen noemen maar zijn er zich vaak niet van bewust dat dit een prachtige vorm van communicatie is tussen dier en mens. Tijdens één van de vele examens “Friezen beoordelen en voorbrengen” die ik mocht afnemen voor wijlen Piet de Boer van de landbouwpraktijkschool te Oenkerk vertelde hij mij toch wel een heel indrukwekkende verhaal: Één van de Friese merries lag ernstig ziek op stal en na de behandeling door de veterinair ging Piet even naar huis om zich wat op te frissen om even later terug te komen; de merrie sprong in de benen toen ze de stapvoeten van Piet hoorde, hinnikte een keer en viel dood neer……… Een paar jaar later overkwam mijn moeder precies hetzelfde met haar Shetlander………hoe hecht een vriendschap kan zijn tussen dier en mens.